YARALI KALPLER - Etem ORUÇ

Ben Kuşadası Mübadele Derneği’ne yaralı kalpler derneği diyorum. Dalı budağı kırılmış binlerce insanın torunları…

Ben Mübadil değilim ama bu derneği çok sevdim. Üye de oldum. Buraya gelen insanların çoğu kadın. Pek çok yürek burkan anılar dinlemişler atalarından. Ama içlerinde kin ve nefret yok. Sevecen ve paylaşımcı…

Hani derler ya bir yaralayan, bir de yaralanan vardır. Buradakilerin çoğunluğu yaralı, Balkanlarda kalmış düşlerinin bir yanı. Kırılıp da küsmemişler hayata. Kırıldığı yerden dal budak sürüp ayakta kalmasını bilmişler. Zor koşullarda tutunup renklendirmişler çevrelerini.

Bugün Mübadele derneğinde şarkılardan bir demet proğramı vardı. Çoğunluğu kadın, yaş ortalaması 50’linin üstü 100’e aşkın insan. Ben bir köşeye çekilip insanları gözlüyorum. Eli bastonlu gelenler. Gözü görmeyip de birinin koluna girenler. Güzeller güzeli yüzler buruşmuş papatya gibi ama yürekleri hâlâ tomurcuklu.

Sayıca az da olsa gençler de var. Onlar durmadan akıllı telefonlarıyla fotoğraf çekiyorlar. Şarkı dalgalanıyor ağaç dallarında, “Ben seni unutmak için sevmedim.”

Yazar-Etem ORUÇ

Bakıyorum, bazıları dudak ucu mırıldanıyor. Kimisi solistle beraber eşlik ederken kimilerinin yüreğinde kara bir yılan çörekleniyor. Gözleri bir noktaya sabitlenmiş eski günleri yaşıyor.

Yarım kalmış sevdalar, pişmanlıklar, boğazlarda düğümlenen sözcükler, keşkiler, yutkunup da gurura yenik düşenler, geleneklere boyun eğenler, biraz yürekli olup direnseydim diyenler.

Daha neler neler… Müziği dinlerken oltaya yakalanmış balık gibi çırpınanlar. Boşver, her şey dünde kaldı diyenler. Duygular burgacının içinde boğulmaktan kurtulanlar. Onları izlerken derin bir nefes alıyorum. Oh be…

Yüreklerinde acıların harman olduğu bu insanlar direniyorlar. Biliyorlar ki yaşam dediğin bu hayat sonsuz değil. Öyleyse yaşamanın, mutlu olmanın yolunu bulmak gerek. Eli Bastonlu insanlar oynarken ben kendimi sınıyorum. Hep hüznü seçmişim ben. Eğlenmek, oynamak, gülmek ayıp sanki. Eksik kalan yerlerimi öğreniyorum yaralı insanlardan.

Atatürk’ü anımsıyorum. Padişah ölüm fermanını imzalamış. Sivas kongresi devam ediyor ama yaşamları tehlike altında. Toplantı sonunda Atatürk: “Bir saz çalıp söyleyen yok mu biraz eğlensek,” diyor. Demek ki çalışmak kadar eğlenmek de insanın gereksinim duyduğu bir şey.

Kuşadası’ndaki bu dernek bir kültür merkezi. Mübadele anıları, kitap tanıtımı, resim sergileri, kurslar.. daha neler neler. Özveriyle çalışan bir dernek. Böylesi sivil toplum kuruluşları daha da çoğalmalı. Çoğalmalı ki kültür kıvılcımı yayılsın yürekten yüreğe. Mübadele evi, kanadı kırık kuşların yuvası…

Hafif acılar konuşulabilir ama derin acılar dilsizdir.